Με χαρα σας παρουσιάζουμε το βιβλίο Χιλια φεγγαρια του Barry Sebastian
“Με λένε Γουινόνα”. Έτσι αρχίζει την ιστορία της η νεαρή Ινδιάνα στα “Χίλια φεγγάρια”. “Παλιά μ’ έλεγαν Οτζιντζίντκα, που θα πει τριαντάφυλλο. Ο Τόμας ΜακΝάλτι έκανε μεγάλες προσπάθειες να το προφέρει αυτό το όνομα, μα δεν τα κατάφερνε, κι έτσι μου ’δωσε το όνομα της πεθαμένης ξαδέρφης μου, επειδή του ερχόταν πιο εύκολα στο στόμα. Γουινόνα θα πει πρωτότοκη. Εγώ δεν ήμουνα πρωτότοκη”.
Η Γουινόνα γλιτώνει από τη σφαγή της φυλής της, και υιοθετημένη από τον Τζον Κόουλ και τον Τόμας ΜακΝάλτι μεγαλώνει στο χάος της μετεμφυλιακής Αμερικής. Το φτωχό αγρόκτημα έξω από το Πάρις του Τενεσί μοιάζει με ουτοπικό καταφύγιο σ’ έναν κόσμο που ακόμα σφαδάζει πιασμένος στις δίνες του πολέμου.Σ’ αυτόν τον κόσμο, όπου νικητές και νικημένοι συνεχίζουν να χτυπιούνται λυσσασμένα, όπου η σκληρότητα και η δυστυχία εξακολουθούν στην πραγματικότητα να σκοτώνουν με χίλιους τρόπους και η στοιχειώδης ασφάλεια είναι άγνωστη λέξη, η νεαρή Γουινόνα αναζητά την ταυτότητά της και το δίκιο της. Γιατί η ιστορία που έχει ν’ αφηγηθεί, η ιστορία της νεαρής ζωής της, είναι η ιστορία όχι ενός αλλά πολλών εγκλημάτων. Δεν είναι μόνο τα ιδιωτικά εγκλήματα: ένας βιασμός, ένας λυσσασμένος ξυλοδαρμός, ένας φόνος. Είναι και τα δημόσια εγκλήματα: η τρομερή γενοκτονία, η συγκάλυψη της βίας, η παρανομία του νόμου.
Μια συναρπαστική, οδυνηρή ιστορία αγάπης και λύτρωσης για τη μνήμη, την ταυτότητα και την αποφασιστικότητα μιας γυναίκας να γράψει το δικό της μέλλον.
Οπως γραφει μεσα στο βιβλίο:
Αδύνατον να μας εκπολιτίσουν, έγραφε στα χαρτιά. Διαβάζοντας αυτά τα λογια, μου ήρθε κλάμα. Δεν υπήρχε τίποτε πιο πολιτισμένο από το στήθος της μάνας μου, κι εμένα κουρνιασμένη στην αγκαλιά της..
Οι λευκοί βλέπουν μόνο νέγρους και κοκκινομούρηδες. Δεν τους περνάει απ το μυαλό ότι ο καθένας απ αυτούς τους νέγρους και τους κοκκινομούρηδες είναι αυτοκράτορας για κείνους που τον αγαπάνε..
Οι ευγενικές, οι ανώτερες ιδέες δεν είναι βάλσαμο. Έρχεται η ώρα που είσαι αυτό που είσαι, χωρίς φιοριτούρες. Και το νιώθεις..
Είχα μείνει παγιδευμένη τόσο βαθιά στην πηχτή ομίχλη, τριγυρίζοντας στο σκοτεινό λαβύρινθο του μυαλού μου, ανήμπορη να ξεδιαλύνω τις σκέψεις μου μέσα σ εκείνη τη μαύρη θολούρα που είχα φτάσει στο τέλος να τη θεωρώ φως..
Το βιβλίο Χιλια φεγγαρια του Barry Sebastian, αποτελεί συνέχεια του Μέρες δίχως τέλος
Δειτε το βιβλίο και την περιληψή του σε ειδική τιμή στο
