«Οι Χώρες της Επαγγελίας» του Jean-Michel Guenassia
Στο νέο βιβλίο του Jean-Michel Guenassia, Οι Χώρες της Επαγγελίας, κυκλοφόρησε στην Ελλάδα τον Μάιο. Εκεί ξαναβρίσκουμε όλους τους αγαπημένους χαρακτήρες που γνωρίσαμε στη Λέσχη των Αθεράπευτα Αισιόδοξων, όπως τους αφήσαμε. Με οδηγό τη μαγευτική αφήγηση του Guenassia, ακολουθούμε τα βήματα και τις περιπέτειες των Μισέλ, Καμίγ, Φρανκ, Ιγκόρ, Λεονίντ, Σισέλ. Από το Παρίσι στο Αλγέρι, το Τελ Αβίβ, τη Μόσχα και την Πετρούπολη. Ο κύκλος που άνοιξε με τη Λέσχη και έδωσε μεγάλη εμπορική επιτυχία στον συγγραφέα και μια θέση στην καρδιά του ελληνικού αναγνωστικού κοινού κλείνει μια για πάντα.
Καθ’ όλη την ανάγνωση του βιβλίου, η γραφή του Guenassia δημιουργεί την ατμόσφαιρα της γλυκόπικρης αθεράπευτης αισιοδοξίας που τόσο αγαπήσαμε στη Λέσχη. Όμως, αν υπάρχει ένα μειονέκτημα, είναι, ίσως, ο τρόπος που επιλέγει ο συγγραφέας να αποδώσει «τίτλους τέλους» στους αγαπημένους μας χαρακτήρες. Οι τελευταίες 50 με 100 σελίδες μάς πληροφορούν για την κατάληξη του κάθε χαρακτήρα με έναν τρόπο που φαίνεται κοινότοπος, ρηχός ή και βεβιασμένος. Οι επανασυνδέσεις χαρακτήρων μετά από χρόνια απουσίας μοιάζουν να ακολουθούν την τεχνική της εύκολης συγκίνησης και να ξεφεύγουν από οποιονδήποτε ρεαλισμό. Ενώ, λοιπόν, η πλοκή ξεκινάει με τόσες προσδοκίες όσες μας άφησε δικαίως και η Λέσχη, το τέλος φαίνεται σα να έχει αντιγράψει το μοτίβο του happy ending χολιγουντιανών ταινιών.
Τι γράφει ο Γκενάσια
Οι νικητές δεν είναι ποτέ γενναιόδωροι, έχουν υποφέρει πάρα πολύ προτού επικρατήσουν, έχουν φοβηθεί πάρα πολύ μη συντριβούν. Οφείλουν να τιμωρήσουν τους ηττημένους και να εκδικηθούν για τους νεκρούς τους με αίμα. Οφθαλμός αντί οφθαλμού. Δεν κυριαρχεί η συγχώρεση, αλλά τα συσσωρευμένα μίση. Αυτά που μετατρέπονται σε παρορμήσεις τις οποίες δεν ελέγχει κανείς, το ζωώδες στοιχείο είναι κομμάτι του ανθρώπινου, πρόκειται για κάτι φρικτό, κατακριτέο” γράφει ο Γκενασιά. Για να υπενθυμίσει τα όσα δραματικά εκτυλίχθηκαν στην Αλγερία, όταν ο λαός αποφάσισε πως είχε έρθει η ώρα για αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία από τον γαλλικό ζυγό. Η ιστορία εξάλλου είναι πάντα στο προσκήνιο να μας θυμίζει πως είναι αμείλικτη. Ξεπροβάλλει σε ανύποπτες στιγμές για να ορίσει τη μοίρα λαών και ανθρώπων.
Από την περιγραφή του βιβλίου
Παρίσι, Αλγέρι, Τελ Αβίβ, Αγία Πετρούπολη: εδώ διαδραματίζεται η συνέχεια της Λέσχης των αθεράπευτα αισιόδοξων. Ξαναβρίσκουμε τον Μισέλ Μαρινί, που είναι πια δεκαεφτά ετών και έχει μόλις πάρει το απολυτήριο λυκείου. Χασομεράει στο καφέ «Cadran» της Βαστίλης, όπου παίζει φλιπεράκι καθυστερώντας τη στιγμή της εγγραφής του στο πανεπιστήμιο. Τα σχέδιά του; Να πάει να συναντήσει την Καμίγ, που αποφάσισε να ζήσει σε ένα κιμπούτς στο Ισραήλ. Να ξαναβρεί τη Σεσίλ, την αγαπημένη του αδελφού του, του Φρανκ. Ένθερμος κομμουνιστής, ο Φρανκ δεν επέστρεψε ποτέ από την Αλγερία μετά τη λιποταξία του. Παρασυρμένοι στη δίνη των ερώτων και των μυστικών τους, οι τελευταίοι «αθεράπευτα αισιόδοξοι» έχουν όλοι στην καρδιά τους τις μεγάλες προσδοκίες εκείνης της πολυτάραχης περιόδου. Από την αποαποικιοποίηση ώς την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, ο Ζαν-Μισέλ Γκενασιά χαράσσει την εποποιία μιας ολόκληρης γενιάς. Τη συγκινητική και γενναιόδωρη τοιχογραφία μιας εποχής, το αριστοτεχνικό αφήγημα των ψευδαισθήσεών μας.
